Rube rumble and filling in the last gaps

Well people, I guess I lost the whole story I typed this morning and I just have to do it again, that's all. So this is about how it went (I hope I remember):
Waarschijnlijk wordt dit het laatste verslag dat ik vanuit Detroit schrijf dit jaar over de laatste volle week hier. Maar, beste lezers, ook de laatste volle week is de volle aandacht waard.
De eerste ochtend bij de Rube's stond ik pas om 9 uur op. Als ik langer was blijven liggen, had ik me schuldig gevoeld, maar we zullen maar zeggen, dat ik het nodig had. Een buffertje bouwen voor de 'Europese jetlag'.
Ik had een hoop werk te doen achter de computer in de koude studeerkamer boven: foto-CD maken, verjaardagsgroeten versturen naar Marieke Buijs en Diana Rogan, die allebei een week na mij jarig zijn. Ondanks het feit, dat ik al een week lang 34 ben, voelt het nog steeds vreemd om 'ouder te zijn dan Jezus' (val ik in herhaling?). Het moet me wel erg ijverig maken; Hij was al helemaal klaar met de zonde! Ook de dagelijkse post werd afgehandeld voor het eten.
Daarna maakten Greta en ik een wandeling door hun gigantische 'achtertuin', waar we de herten vlak voor onze neus uit de bosjes zagen komen en over het hek naar de akker springen.
Greta ging (licht-)brownies bakken voor als Sabine (Ben's 16 jarige nichtje uit Duitsland, die hier naar highschool gaat als 'exchange student') en de jongens uit school kwamen en toen dronken we allemaal warme chocola met mini-marshmellows erin. Dat was even goed als slagroom.
Benji, Obi, Ricky en Marty ontdekten allemaal, dat een camera leuk speelgoed is en dat je gelukkig ook met mijn mobieltje foto's kan maken. Het was leuk om ze te zien experimenteren. Maar nu moest ik wel 'in de rij staan', als ik zelf een plaatje wilde schieten.
We deden het werk in de schuur (dat klinkt niet, maar dan snapt iedereen dat ik eigenlijk bedoel:chores in the barn), d.w.z. water 'pompen' en hooi 'strooien' voor de muilezels, de geiten en het paard. Het ergste onderdeel van dit verhaal is als de grootste mannetjesgeit water nodig heeft. Een van de jongens houdt hem bij de horens vast, terwijl een ander in ijltempo over het hek klimt en water bijvult in zijn drinkemmer. De 'held van de horens' maakt 'desperate grunting sounds', terwijl hij probeert over te komen als:'O yes, I'm doing okay!' Wat een opluchting als de horens van de 'boze bok' weer losgelaten kunnen worden.
Maar als het werk is gedaan is er ook een heleboel leuks te doen in de schuur, zoals van de hooibalen springen, in de balken klimmen of balanceren op het randje van de ruif. Zorgt voor leuke foto's ook, moet ik zeggen.
Weer binnen in de keuken, waar het lekker warm was, kregen we een concert van de Rube-Boys. Ze deden een rapsong over Noach met z'n vieren, dat was erg grappig.
Daarna speelden we nog lang buiten in het donker, een soort 'stand-in-de-mand', totdat we vanwege de duisternis haast niet meer konden onderscheiden, waar de anderen bleven.
Nadat de jongens naar bed waren en Ben thuis was gekomen (pas om 20:30 ongeveer), gingen we samen de film 'Mr en Mrs Smith' kijken, met Brad Pitt en Angelina Jolie. Gaat over een echtpaar, beide geheim agent (maar dat weten ze niet van elkaar), die opdracht krijgen elkaar te vermoorden, maar uiteindelijk gaan samenwerken tegen de grote, boze buitenwereld.
Ik maakte weer een lange nacht, van 23:00 tot 9:00 voor m'n slaapcollectie.
Op dinsdag, Kare Smith's verjaardag en de dag van br Sigurd Olsen's operatie, zorgden Greta en ik ervoor, dat hun grote, ruigharige, zwarte, Duitstalige hond, Grizzly, weer een beetje schoon werd. Zij nam de hond en ik zijn hok (kamer eigenlijk) onder handen. Terwijl ik verwoede pogingen deed om de haren te verwijderen, die maar bleven verschijnen, nam ik me voor, dat ik toch maar geen hond zou nemen. Ook geen bloedhond, als ik ooit op een kasteel woon? Wel, misschien als m'n butler hem voor me schoonhoudt.
Na de grote schoonmaak ging ik in m'n eentje, hoewel gewapend met camera, op stap om de 'achtertuin' van de Rube's te verkennen. Bomen, paddestoelen, de 'hertenbosjes', die er uit zien als de Peel, de kampvuurplaats en een dode wasbeer, allemaal mooie stilllevens om te fotograferen. Ik deed zelfs mijn best om de herten tegen de wind in te naderen, maar daardoor schrokken ze zo van me, dat ze er als de wind vandoor gingen over de afrastering naar de buren. Ik voelde me schuldig en hoopte dat ze levend en wel terug zouden komen, want in de verte klonken geweerschoten van jagers. Helaas waren ze er weer vandoor gegaan voor ik een foto van ze had kunnen maken.
Toen de jongens uit school kwamen, hielpen Sabine en ik hen in de schuur. We maakten foto's, dronken weer warme choco, dit keer met kaneelbroodjes. Ik wilde graag een familiefoto maken, maar toen Ben om 9 uur pas thuiskwam, lagen de jongens al in bed. Ik kon wel een foto maken van Ben en Greta samen. Die werd nog leuk ook, al waren ze allebei moe na een lange dag werk.
Om 10:30 ging ik naar bed (Greta was al in slaap gevallen tijdens de ontzettend saaie nieuwe TV-show) en dit keer stond ik om 7:30 op om een foto te maken van Benji en Sabine met de schoolbus, want het was een van de laatste schooldagen voor Sabine, die begin december weer naar huis gaat. Vrijdag vertrekken ze met z'n allen voor een weekje vakantie naar Florida. Helaas waren de vroege vogels al gevlogen, maar geen nood, ik kon foto's maken van Obi, Ricky en Marty en de buurkinderen, Gabriel en Ariel, terwijl zij op de bus wachtten en opstapten. Nadat kleine Vinnie bij zijn mama had gedronken en ik me weer in mijn pyama had gehesen, deden Greta en ik Tae-bo met elkaar voor een intensief uur. Dat was heerlijk, die spieren weer effe allemaal te gebruiken. Daarna 't luie zweet afspoelen en klaar waren we om naar Chelsea te rijden voor lunch bij Taco Bell.
Terwijl Greta en ik daar ons kommetje aardappelpuree met mais en kip en onze Taco-wrap verorberden, sliep Vincenzo als een roos. Hij werd pas wakker nadat we onze laatste hap hadden doorgeslikt. Hij was zo lief, dat ik hem het sauspakje liet zien, waarop stond:'Will you marry me?' Gelukkig kon hij niet lezen, maar hij was wel om op te knuffelen.
Toen we naar de watertoren reden met de naam Chelsea erop, zodat ik een foto kon maken voor Chelsea van Oord(!), werden we nog bespioneerd door een vreemd heerschap, die het nummerbord van de auto noteerde en ons behandelde, alsof we criminelen waren. Dat was best een beetje spannend, maar toen Greta Ben opbelde om het te vertellen, zei hij, dat we ons er maar niet druk om moesten maken.
Weer thuis deed ik de schuur met de jongens, want Sabine was gaan baby-sitten bij de buren. Daarna schreef ik een gedicht voor mijn 'poet-friend' Obi, die ook gedichten schrijft, terwijl de anderen huiswerk deden en 's avonds maakte ik gedichtjes voor Benji, Ricky en Marty, zette de foto's op hun computer en samen keken we een aflevering van de nieuwe serie, Daybreak.
Het was een raar idee, dat ik niet op de samenkomst kon zijn deze avond. Ik had nooit gedacht, dat Ben pas zo laat uit zijn werk kwam elke dag, dat hij niet naar de woensdagavondsamenkomst kon gaan. Maar ik kwam op het illustere idee om Scott te vragen om de samenkomst op te nemen en die voor me op CD te zetten, zodat ik hem niet zou missen. Scott beloofde het.
Op donderdag 16 november was ik om 7:30 wakker en klaar voor het avontuur, dat 'Bintis African hairstyles' heet, nadat Ben de tank had volgegooid in Stockbridge, Vinnie had ontbeten en ik Ben had bedankt. Dit was het beste huis, ondanks de kou boven (en o ja, heerlijk, hier kun je met open raam slapen, 'what a treat!'), wat het huis betreft: groot, oud en countrystyle. Ze beloofden me een familiefoto te sturen vanuit Florida.
Het nieuwe avontuur was als volgt: de klanten krijgen er slapende ledematen en een stalen achterwerk van het lange zitten, terwijl twee Afrikaanse dames duizenden (?) vlechtjes in hun haar toveren. Wel, dat toveren duurde in Greta's geval wel 5 uur! Al die tijd was Vinnie een en al lievigheid en ik denk dat ik me te pletter had verveeld, als hij niet naast me op de bank of in zijn wagentje had gezeten. Pas toen hij had gedronken en vast in slaap was, begon ik me te interesseren voor de Nigeriaanse film, die ze draaiden over een vader, die door zijn eigen trots zijn zoon had verstoten, toen die uit liefde was getrouwd. Pas aan het eind van zijn leven bekeerde hij zich en konden ze elkaar vergeven. We keken het eindje van de film, terwijl we 'klaar-voor-de-start' op de drempel van de zaak stonden. Greta's haar was weer goed voor een aantal maanden en nu bracht ze me naar de familie Reed.
Tijdens het avondeten met br en zr Reed, Isaac,Daniel en Renee (Delandie had al gegeten, want hij is al om 5 uur op en werkt de hele dag hard), praatten we erover, hoe broeder Donald Reed als soldaat in Duitsland in aanraking was gekomen met de gemeente en met zijn vrouw en dat hij zelfs al naar Noorwegen en bij broeder Bratlie op bezoek was geweest. Toch duurde het nog jaren (Mel was volgens mij 9 toen ze uit Duitsland naar Cleveland, Ohio, verhuisden) voor br. Reed br. Jether opbelde en hier in de gemeente kwam.
We hadden het heel gezellig en ik gaf de groeten door van de Kooks (via zr Joyce,haha), waar ze heel blij mee waren.
Daarna keken zr Reed, Daniel, Renee en ik boven foto's van elkaar op de computer, tot het uiterste bedtijd was voor ons allemaal. Renee had mij haar kamer afgestaan en sliep boven bij haar ouders. Ze hebben maar een klein huis, maar, zoals br Reed zegt, een ruim hart, zodat er altijd wel iemand bij past. Thanks, Renee!
(sorry, kleine onderbreking, want terwijl ik dit typte, belde br Reed aan en bracht me brieven en fotootjes van Isaac, Daniel en Renee. Dat was zo indrukwekkend, dat ik moest lachen en huilen tegelijk, dus ik heb ze per omgaande teruggeschreven.)
Op vrijdag stonden we in etappes op: eerst Delandie om 5 uur, dan br Reed met de middle en highschool-jongens, Isaac en Daniel en tenslotte zr Reed, Renee en ik. Samen brachten we Renee naar school en daarna aten we een heerlijk gezonde fruitsalade van appel, banaan en sinaasappel. Zr Reed vertelde over haar oudste dochter, die ze indertijd had moeten afstaan voor adoptie, maar waar ze nu weer contact mee heeft gekregen. Ze woont in Denemarken, is getrouwd en ze schrijven elkaar elke week brieven van 38 kantjes, ofzo! Dat is nog eens schrijven, he.
Om 9:30 bracht zr Reed me naar de Buttignoli's. Dat was wel een beetje vroeg voor Nina, die zwak is en voor Gesine (Richter uit Duitsland), die meestal ook uitslaapt, omdat Nina het doet. Maar terwijl Nina weer een dutje deed, keken Gesine en ik de DVD, die ik voor Diana Rogan had gekocht. 'Much ado about nothing', n.a.v. een stuk van Shakespeare (natuurlijk, mijn amerikaanse zusjes zijn Shakespeare-fans, zoals jullie je misschien herinneren!), waarbij mensen worden tegengewerkt in de liefde of zelfs elkaar tegenwerken, maar tenslotte samen verder gaan. Grappig om Denzel Washington te zien spelen in een stuk van Shakespeare!
Sinds de ziekte van Nina werkt Craig thuis(inderdaad, degene van de 'dark secret'), dus hij kwam samen met ons lunchen. Heerlijk: soup en sandwiches! Daarna reden we naar de school van de oudste drie A's (Alex, Aaron, Andrew en Austin), om aanwezig te zijn toen Andrew een 'award' kreeg. Klinkt voor ons een beetje ouderwets, dat deden ze in de tijd dat mijn vader op school zat, maar hier in the States doen ze veel aan prijsuitreikingen op scholen, zelfs vanaf de eerste klas! Foto's gemaakt, natuurlijk en toen reden we naar de kleuterschool om Austin op te pikken na zijn eerste schoolweek. De komende week hoeft hij niet te komen, er zijn toch maar twee schooldagen, de rest is Thanksgiving-vakantie en hij moet nog een beetje aan het idee 'school' wennen. Met Austin erbij reden we terug om de andere jongens op te halen. Alle ouders brengen en halen hun kinderen elke dag. Geen schoolbussen hier, dat is een deel van de filosofie van deze school, die de ouders graag heel nauw bij het onderwijs betrekt. Je merkt het ook aan het engagement en de beleefdheid van de leerlingen, daar wordt echt aan gewerkt. Craig vindt het, ondanks de vele kilometers (miles, okay!), de moeite waard.
Terug thuis aten ze allemaal snel een dubbele boterham, terwijl Craig voor mij een hele maaltijd aan het koken was: boontjes, salade, aardappelpuree, kip en brood. Ze zouden zelf vertrekken om Alex halverwege naar Ohio te brengen voor de football-wedstrijd de volgende dag, waar ze met de jeugd van Ohio naar zouden gaan kijken. Ik mocht zolang blijven en het huis afsluiten als het tijd was om naar de zaal te wandelen voor de jeugdsamenkomst. Craig legde me uit, hoe ik de deur moest sluiten en hoe ik het beste naar de zaal kon lopen. Toen ze de deur achter zich dicht trokken na alle 'goodbyes' en 'hugs', had ik het rijk alleen. Ik smulde van de maaltijd, die met zoveel liefde was klaargemaakt, ruimde op en waste af. Ik kon nu heerlijk een beetje schoonmaken in de keuken, een e-mailtje sturen en een bedankbriefje achterlaten, voordat ik op weg ging naar de zaal. Het was al donker, al ging ik vroeger weg dan gepland, omdat ik nog even langs de winkel moest. Ik besloot de 'short-cut' over het sportveld te nemen, die Craig me had gewezen en zei hardop lachend tegen mezelf, dat hier in de VS toch geen mens ging lopen, dus dat ik wel niemand zou tegenkomen, toen ik opeens op de tribune drie jongens in de leeftijd van mijn leerlingen zag zitten, die me nog vriendelijk groetten ook!
Het straatnaambordje van Barbara-street ontbrak, zodat ik een keer de weg moest vragen aan een oudere dame, die met de telefoon aan haar oor de deur uit stapte, maar verder was het goed te vinden. Ik kon zelfs uitzoeken, waar Rosewood en Fernwood-street waren voor mijn neef Rick Carnaghi, daar had hij om gevraagd, omdat hij me op zondag na de samenkomst komt oppikken.
Ik wandelde vanaf de samenkomstzaal de hoek om naar het winkelcentrum en kocht een elfjeskalender voor mama (niet vertellen, hoor) en een cadeautje voor Amaya, die op zondag jarig is. Maar toen ik de winkel wilde verlaten, ging het alarm af. Ik moest mijn rugzak afdoen en de jongen, die hem controleerde op verdacht materiaal, haalde de DVD eruit, die ik die morgen met Gesine had zitten kijken. Ik had de stickers weer netjes op de randjes geplakt, dus de jongen dacht, dat ik hem had gestolen en riep zijn baas erbij. Ik vertelde hem, dat de DVD voor de verjaardag van een vriendin was, maar dat ik hem eerst had willen kijken. Hij wierp een blik op de DVD (die ze niet eens verkochten bij Kroger's) en op mij en zei:'It's okay!'
Opgelucht haastte ik me naar de jeugdsamenkomst en kon m'n 'geopende' cadeautje nog net aan Diana geven, toen we begonnen. Matthew had een artikel uit het bijbelstudieboek van br Telle gekopieerd, dat 'Lusten' heet. We lazen het samen en iedereen mocht er wat over zeggen of vragen. Vooral Scott en Aaron Hannah hadden wijze woorden voor de jongere jeugd. Br Jether kwam er bij zitten, omdat hij het zo fijn vond om te luisteren en hij had een kleine aanvulling. Het ging o.a. over het verschil tusssen zonde hebben en zonde doen en dat God ons uiteindelijk zo kan bewerken, dat we een lust krijgen om het goede te doen! Dus niet elke lust is verkeerd.
Na de jeugd gingen we samen naar Coney Island, omadt Meredith zo'n honger had. Het was Renee Reeds eerste keer en mijn laatste en de 'ghetto-girls' wijdden Renee in in de gekke meiden club, waarbij we elkaar met onze hand als mobieltje over de tafel heen opbelden. Ik maakte het allemaal nog erger, door van iedereens bord te snoepen. Bij Meredith redde ik wat kaasdip, Kirsten bood me wat patat aan en Daniel stal zelfs een stukje pannekoek voor me van Ryans bord. Maar natuurlijk vond mijn 'zachtmoedigste Amerikaanse broertje' Ryan dat niet eens erg!
De zaterdag is snel verteld: ik heb de hele dag gewacht op Anita, die me mee uit shoppen zou nemen. Maar ze moest haar haar laten doen (o ja, ik ken die 'wachtmerrie' nu!) en dat liep een beetje uit (wat uurtjes), zodat ze pas klaar was, toen ze op haar oppaskinderen moest gaan passen (mooie zin!?). Dus ik wachten en wachten (ik had geen telefoonnummer en de Wrights waren naar de bioscoop met Wes, Darien en David, naar 'Pirates of the Carribean 2') en intussen kon ik mooi de CD van 'Joseph and the amazing technicolour dreamcoat' van de musical op Jill's school, luisteren.
Uiteindelijk kwam zuster Minnie me 's avonds halen om het goed te maken. Ze nam me mee naar wat winkels waar ze boodschappen moest doen, kocht een nieuwe koffer voor mijn verjaardag (ik heb wel een tweede koffer nodig voor alle (afscheids)cadeautjes) en nam me uit voor een desert bij Red Robin. Ze was zo dankbaar, dat we nog wat tijd samen kregen en we hadden een goed gesprek over de jeugdsamenkomst en een artikel van br Kare Smith, dat zij had gelezen over het verstaan van Gods stem en wil.
O, wat keek ik uit naar mijn laatste zondagochtendsamenkomst op de 19de november. Eerst een korte kindersamenkomst over 'zalig de reinen van hart..' en vervolgens ging de samenkomst over: God het beste te geven, bv van je tijd en niet de restjes, waar je toch niets mee van plan was. Ik kon mezelf oordelen, dat ik niet meer had gedaan met de tijd, waarin ik gisteren aan het wachten was.
De Geest spreekt; hoe weet je dat? Er wordt een verlangen in je gewekt om het te DOEN. God woont in Zijn geboden, dus als je Zijn geboden doet, creeer je een woning voor God binnenin je. 'God is a very PRESENT help in trouble', dus God is nabij in de situaties. Hij is niet in 'space', zoals de astronauten dachten , maar in 'a place', Hij wil in het licht wonen met jou. Als God je heeft getroost, kun je mee zijn om de tranen van anderen te drogen. Laat dat wat je begrijpt van Gods wil, uit je leven zichtbaar worden, zodat je God kunt laten zien. Het Woord van God begrijpen=weten wat je moet DOEN. Tot zover br Jether.
Br Shepherd sprak erover, dat Jezus de manifestatie van God in het vlees was. Jer 1:5.Al onze situaties zijn ervoor om God te manifesteren in het vlees. We willen het Leven zien, dat is hulp voor de gemeente! De wan is in Zijn hand, er zal voor niemand een excuus zijn. Je kunt je niet beroepen op je goede bedoelingen en denken:God weet wel, wat ik bedoel, dus het komt er niet zo op aan wat ik doe.
Na de samenkomst gingen we verder met een door Lewis geregisseerde 'goodbye-party' voor mij. Alle mensen, waar ik bij in huis was geweest, mochten kort wat zeggen voor of over mij. Het was een hartverwarmende belevenis om iedereen te horen. Het zei zoveel over de personen zelf, meer dan over mij en ik kon veel vinden in mij om te oordelen. Daarna was er lekkers en wilde iedereen nog even m'n aandacht: een vioolstukje van Renee Reed, op de foto met een aantal mensen en toen ik om 14:00 uit het raam keek, stond Rick met de auto voor de deur. Het was nog een hele opgave om stiekem de deur uit te glippen. Dat lukte ook niet, want iedereen wilde nog een laatste omhelzing en zelfs toen ik al in de auto zat, kwamen mijn zusjes Meredith en Diana me nog een cadeuatje in de hand drukken en Scott, Victor en Alex (?) schudden me de hand door het raampje. Rick moet wel gedacht hebben: ze willen haar niet laten gaan en in zekere zin was dat nog waar ook!
Brian was meegereden met z'n vader en kende me nog wel van vorig jaar. We praatten veel onderweg en bij Rick aangekomen, kon ik ook oom Jim, tante Toots, Don en Laura, en Cathy begroeten. Rick toonde me trots zijn nieuwe kerstboom, gekocht bij Bronner's in Frankenmuth, de prachtige foto's van zijn kinderen en Venetie en zijn project van het laatste half jaar: de basement, die hij heeft omgetoverd in een wijnkelder, een bar, een speelkamer voor de kinderen en een klein bioscoopzaaltje met een enorm scherm. Ookal zag het er allemaal prachtig uit, het was wel even wennen om na die geweldige ochtend in zo'n heel andere wereld te belanden, waar het materiele het belangrijkste gespreksonderwerp is. Na een tijdje de gesprekken wat gevolgd te hebben, ging ik naar Cathy in de kinderkamer en maakte wat foto's terwij ze een tekening in elkaar knutselde. Vervolgens nam ze me mee naar haar slaapkamer en liet me al haar kleren zien met de verhalen, die er bij elk kledingstuk afzonderlijk hoorde. Ik denk, dat ze haar moeder toch wel mist, vooral in dat soort 'meiden-dingen' en dat begreep Rick ook wel, toen hij ons kwam vertellen, dat het eten bijna klaar was. 'Maar ga gerust nog maar even verder om haar alles te laten zien', zei hij tegen zijn dochter.
Op het eten kwam er nog een bevriend echtpaar met twee dochterjes op bezoek. Na het eten gingen de gasten stilletjesaan weer naar huis. Oom Jim en Donny waren net terug van een jachttrip in Noord-Michigan en ze waren heel moe. Laura omhelsde me steeds weer en vroeg me de groeten te doen en contact te blijven houden. En ook van de anderen kreeg ik de hartelijke groeten mee voor thuis. Nadat iedereen was vertrokken, bleven Rick en ik nog even napraten en in de studeerkamer zocht hij op Google earth De Meern op en rekende uit, hoe ver dat vanaf Stuttgart is. Ik denk, dat hij nu wel van plan is om ons te bezoeken, als hij voor zijn werk naar Duitsland moet.
Onderweg terug naar Southfield met Brian en Catherine achterin, hadden we nog een hoop te bespreken. Over zijn werk en fotografie, etc. Hij had het toch wel erg leuk gevonden, dat we dit nog hadden kunnen plannen.
Ik was vroeg genoeg (21:15) weer terug bij de Wrights om 'The tale of Despereaux' (een muisje) uit te lezen en ik kon op tijd naar bed.
Vandaag, op maandag de 20ste, mijn laatste dag hier, poogde ik m'n laatste spulletjes in de koffers te stouwen en schreef ik dit lange weekverslag. Maar toen ik het wilde versturen, was het opeens verdwenen. Ik moest een lange wandeling maken en wat lekkers kopen voor de kinderen bij Foodland, om moed te verzamelen om het hele verhaal opnieuw te typen. Naomi Vukmirovic had me vandaag mee uit willen nemen, maar ze kon niet komen, omdat haar man de auto nodig had. Esther Tillman, die gisteren thuis was met haar zieke spruiten, Mason en Milan, kwam nog even langs om gedag te zeggen. Dat was te kort volgens de kleintjes, ze hadden liever langer willen blijven om te spelen. Afscheid nemen is een begrip, dat hun petje nog te boven gaat. Gelukkig maar.
Verder heb ik een heleboel spulletjes en kleding, die ik hier had gekocht, weggegeven aan m'n familieleden hier thuis aan Westover drive. Ze waren er blij mee. Zelfs wat cadeautjes, die veel te zwaar waren, moet ik met een excuus aan het adres van de gever achterlaten. Mijn zusje Kirsten is er wat blij mee en aan haar is het net zo goed besteed, toch!?
Morgen zal ik wel niet meer schrijven, maar alvast dat jullie het weten: die dag is verder gereserveerd voor de familie Wright zelf. Papa en mama Wright nemen me mee uit voor lunch enzo. En om 8 uur brengen ze me met een delegatie naar het vliegveld. Zoals Naomi vanmorgen zei: 'Je lijkt wel een 'celibrity''. (En groetjes aan Naomi Kook, dus als je dit leest...)
Nu is het inmiddels 1 uur en ik moet nu echt naar bedje, want ik heb nogal een beetje buikpijn, dus ik ga. Ik hoop, dat het nu werkt. Liefs voor jullie allemaal en tot morgen, o nee, overmorgen, op Schiphol of op de samenkomst. Toytoy. Adios.
Wordt vervolgd 'over the ocean'.
Claudia