Das Lächeln am Kaiserstuhl

Tja, daar ben ik weer met een Nederlands bericht. De weken in Duitsland zijn omgevlogen, al dacht ik daar in het begin wel anders over. Toen dacht ik vaak: Wat doe ik hier eigenlijk? Heeft het wel zin, dat ik hier ben? Maar het was goed. Ik ben niet veel weg geweest, meestal was ik gewoon bij Lydia en de kinderen thuis. De eerste week ging ik vaak even naar buiten met Silas (6), de jongste, naar het speelplaatsje of naar zijn geliefde plekje: bij de varkens kijken of naar de hogerop gelegen tuin of thuis met de lego spelen of met het kasteel van de Gamma, dat ik voor ze had meegebracht. Trouwens, de heenreis verliep prima, rustig gereden met zo'n 90 km gemiddeld, vaak achter vrachtwagens blijven hangen, en om de 100 km even gestopt. Rechts Rheinisch rijdt wel lekker; je hoeft alleen maar rechtdoor! Immer geradeaus!
Op donderdagmiddag kwamen opa en oma Jäger op bezoek, dus daar heb ik ook kennis mee gemaakt. Af en toe mocht ik de oudere kinderen: Micha (8), Lukas (10), Lea (12) en Joas (14) ook helpen met hun huiswerk. Vaak vroegen ze mijn hulp bij de talen, Engels en Frans en het was leuk om ze te helpen.
's Avonds, als de kleintjes sliepen keken we vaak nog een filmpje: een sprookje (kon ook 's middags), een western (o.a. verfilmingen van de boeken van Karl May of James Fennimore Cooper of films met Terence Hill) of een Chinese film (daar is Joas gek op en hij was jarig geweest!).
Voor ik dan ging slapen, maakte ik steeds een stuk samenvatting van het boek dat Marc me had meegegeven uit New York.
Op vrijdag, toen de kinderen gingen waterverven, heb ik ook een schilderij gemaakt, een familie in een Iers landschap, dat ik later voor ze heb ingelijst.
Taarten bakken, rokken naaien, spelletjes doen met de kinderen, muziekmaken met Lydia en Lea of volleyball spelen op de binnenplaats (im Hof) en wandelen op zondagmiddag. Zondag was de enige dag, dat Wolfgang vrij was, dus dan trokken we er op uit met de kinderen, nadat we 's morgens samen een Woord hadden gelezen en dat samen hadden besproken, en maakten wandelingen in het bos of in de bergen, naar een torentje klimmen. Ik ging dan ook niet naar de samenkomst, dat deed ik op donderdagavond. Tenminste, als de samenkomst doorging. Twee keer is die uitgevallen: een keer vanwege de vreselijke storm en een keer vanwege het werken voor Brunstad. Maar dan mocht ik op bezoek komen bij Karl en Ingrid Meier, die met hun kinderrijke gezin in de Bergstrasse wonen. Dan hadden we toch broederschap met elkaar en dat was fijn. Oude zuster Meier wist zich nog goed te herinneren, dat wij voor het eerst in Bötzingen waren met de familie Westermann.
's Middags was er altijd wel even tijd om samen muziek te maken. Ik had mijn viool bij me en Lydia en Lea spelen allebei piano en gitaar. Dan speelden we liederen uit de bundel van 'Lieder des Lebens' of oude geestelijke liederen uit de 18e en 19e eeuw, soms ook tweestemmig. Met Lea heb ik het ook een keer opgenomen op cassette.
Een keer hebben we een hele leuke film gekeken over de bosjesmannen in Botswana, 'The gods must be crazy' en een hele mooie natuurfilm over Vancouver Island.
Op dinsdag 23 januari gingen Lydia en ik met Elvira, haar zus, en Silas naar Freiburg met mijn autootje. Gelukkig ging het 's middags pas sneeuwen. De volgende dagen heb ik heerlijk in de sneeuw gespeeld met de kinderen. 's Morgens alleen met Silas, toen hebben we ook een sneeuwhut in de tuin gebouwd, en 's middags met alle kinderen uit het dorp, van school, van lydia en van de gemeente, alles speelde lekker met elkaar. Wat eenvoudig is het toch als je kind bent!
Sleeën van de heuvel af, soms met een tractor- binnenband, dat ging mooi. Maar je kunt er moeilijk mee sturen, dus onderweg vlogen er al wat passagiers af!
Ook sneeuwballengevechten hebben we gehouden. Soms gingen ze met z'n vijven tegen een (tegen mij) en dan probeerde ik de sneeuwballen kapot te slaan voor ze me raakten. Dat leverde me de bijnaam 'die Karatefrau'op! Nienke moest eens weten!
De samenkomst op donderdagavond ging er over om het getuigenis van Jezus over je leven te hebben en God te behagen in je gedachten, je dat vroeg aan te wennen. God ziet het hart aan. Het dienen moet ook geen religieuze stress worden, br Tombre zei, dat een goede maatstaf is: of er rust komt. Na de samenkomst heb ik nog een tijd met broeder Paul Ruf gepraat. Ik wist niet, dat hij (weer) in Bötzingen woonde!
Op de 28ste ben ik dan ook een keer mee geweest naar hun samenkomst. Ik vroeg me af, hoe iemand die in de gemeente is geweest zich ooit thuis zou kunnen voelen bij zo'n 'droog' groepje voornamelijk oudere mensen. Maar ja... Had ik dat ook eens meegemaakt. 's Middags wandelden we naar de plek, waar vroeger een 'Zwingburg' stond. De Zwitserse ridder, die daar woonde, liet meisjes uit het dorp halen en als hij genoeg van ze had, doodde hij ze en liet de volgende in hun bloed baden. Brrr. Geen wonder dat de boeren later uit wraak het kasteel eigenhandig steen voor steen hebben afgebroken en die stenen voor hun eigen huizen hebben gebruikt.
Voor Lydia heb ik nog een ridderverhaal uit kasteel de Haar 'geknipt' met een nagelschaartje. Dat kostte wel 3 dagen knipwerk, maar het is ook erg mooi geworden.
Op donderdag 1 maart hadden we een intensieve winkeldag: 's morgens naar Freiburg en 's middags naar Breisach. Die avond mocht ik komen gourmetten bij Meier.
Op vrijdag kwam Katrin Merkle-Wissler bij Lydia op bezoek met haar jongste zoontje. Ze hheft dus wel contact met mensen uit de gemeente. In het weekend kwam Lydia's zus Elsbeth met haar man David en dochtertje Martine (7). Debora kwam ook met haar moeder (Elvira) mee en zo konden we toch nog een beetje onze gezamenlijke verjaardag vieren met Schwarzwälder Kirschtorte en veel gezelligheid!
Op zondag 4 maart konden we niet naar het Zwarte Woud, zoals we wilden, want Lukas was ziek. Later bleek hij de eerste in de rij te zijn, want op maandag, nadat we uit de tweedehands winkel in Umkirch terugkwamen, begonnen Silas, Micha en Lea ook met misselijkheid en diarree. Ik dacht dat ik er wel van verschoond zou blijven en begon alvast wat in te pakken, maar 's nachts om 3 uur was ik ook aan de beurt, dus kon ik de volgende dag nog niet vertrekken!
Ik bleef nog twee dagen, zoals iedereen had gewenst (ze wilden wel, dat ik zou insneeuwen en dan nog een jaar blijven, of volgens Micha nog 10 jaar!) en toen was ik beter genoeg om op weg te gaan naar huis. Ardanwen, m'n paardje had er zin in. Op de terugweg leerde hij zelfs te gallopperen (tot zelfs 130 km/u!!). Hij rook de stal. En, omdat er genoeg engelen meereden, kwamen we om 8 uur 's avonds veilig in De Meern aan.
Nou, dat was het Duitse avontuur. Nu óp naar het volgende. Maar eerst even... hier.
Tot ziens allemaal,
groeten van de 'Krokodilletje'